شاید ما به سرعت از بچگی مون دور شدیم
کوچیک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم؛ حالا که بزرگیم اما با دل های کوچیک کاش دلامون به بزرگی بچگی هامون بود
کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود کاش قلب ها در چهره بود
حالا اگه فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمه و ما به همین سکوت دل خوش کرده ایم اما یک سکوت پر  ، خیلی بهتر از فریاد تو خالیست سکوتی رو که یک نفر بفهمه بهتر از هزار فریادیست که هیچ کس نفهمه سکوتی که سرشار از ناگفته هاست ناگفته هایی که گفتنش یک درد و نگفتنش هزاران درد داره
دنیا رو ببین ! بچه بودیم بارون همیشه از آسمون می اومد؛ حالا بارون از چشمامون میاد!

بچه که بودیم همه چشم های خیس مون رو می دیدن؛ اما حالا بزرگ که شدیم هیچ کس نمی بینه
بچه که بودیم توی جمع گریه می کردیم؛ ولی الآن که بزرگ شدیم توی خلوت گریه می کنیم
بچه که بودیم راحت دلمون نمی شکست؛ ولی حالا که بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه
بچه که بودیم آرزومون بزرگ شدن بود؛ حالا که بزرگ شدیم حسرت برگشتن به بچگی رو داریم
 

بچه که بودیم همه رو به اندازهء 10 تا دوست داشتیم؛   اما حالا که بزرگ شدیم بعضی ها رو اصلاً دوست نداریم ، بعضی ها رو کم و بعضی ها رو بی نهایت.
بچه که بودیم هرگز قضاوت نمی کردیم ، همه یکسان بودن؛ ولی الان که بزرگ شدیم قضاوت های درست و غلط باعث شده که اندازه دوست داشتن مون هم تغییر کنه.
کاش هنوزم همه رو به اندازهء همون بچگی هامون 10 تا دوست داشتیم.
بچه که بودیم اگه با کسی دعوا می کردیم یک ساعت بعد یادمون می رفت؛ اما الآن که بزرگ شدیم گاهی دعواهامون سال ها یادمون می مونه و آشتی هم نمی کنیم
بچه که بودیم گاهی با یه تیکه نخ سرگرم می شدیم؛ ولی حالا که بزرگ شدیم حتی 100 تا کلاف نخ هم سرگرم مون نمی کنه بچه که بودیم بزرگترین آرزومون داشتن یک چیز کوچیک بود؛ اما الآن که بزرگ شدیم کوچکترین آرزومون داشتن بزرگترین چیزهاست
بچه که بودیم درد دل ها رو به ناله ای می گفتیم همه می فهمیدن؛   ولی حالا که بزرگ شدیم درد دل رو به صد زبان میگیم... اما هیچ کس نمی فهمه

بچه که بودیم تو بازی هامون همه ش ادای بزرگترها رو در می آوردیم؛ اما حالا که بزرگ شدیم همه اش تو خیال مون بر می گردیم به بچگی
بچه که بودیم بچه بودیم؛ اما الآن که بزرگ شدیم ، بزرگ که نشدیم هیچ ، دیگه همون بچه هم نیستیم ! ای کاش بزرگی مون هم با همون صفت های خوب و پاک بچگی ادامه می یافت... افسوس...!